Eén van de dingen die mij eerder altijd tegenhield om daadwerkelijk te stoppen met drinken was de angst om "saai te worden". Of beter gezegd saai gevonden te worden. Drinken hoorde bij mijn "vrije, impulsieve identiteit". Wie was ik dan nog zonder mijn uitspattingen? Drankjes doen, festivals en stappen waren ook dingen die mijn vrienden en ik graag deden. Hoe zouden zij reageren op het feit dat ik me daar nu van onttrok?

De eerste die ik vertelde te gaan stoppen was mijn vriend. Hij vond het ergens wel jammer dat we dan niet meer samen wijntjes konden gaan proeven, maar hij heeft altijd gevonden, en vindt nog steeds, dat ik moet doen waar ik me goed bij voel. Hij steunt me daarin altijd 100%. En alcohol maakte niet zo'n heel groot deel uit van alles wat we samen deelden, dacht ik. Voor zijn reactie ben ik dan ook nooit echt bang geweest.

Mijn vrienden, dat was een ander verhaal. Niet omdat ik niet het gevoel heb dat ze me steunen, maar meer omdat ik bang was zelf een slechte vriendin te zijn. Omdat ik datgene wat we gezamenlijk leuk vonden om te doen (onder andere), nu de rug toekeerde en dat dat boosheid zou oproepen. Rationeel wist ik wel dat er ook andere dingen waren die we konden gaan doen en dat het feit dat ik niet meer dronk op lange termijn ook geen feestjes en terrasjes meer hoefde te betekenen. Maar de angst bleef.

Ik moest voor mijn gevoel dus even door de zure appel heen bijten. Ik heb het mijn vrienden, om het mezelf makkelijker te maken, zoveel mogelijk in één keer verteld. En ik merkte dat mijn angst onterecht was. Ondanks dat ik echt wel voelde dat ze er hun vraagtekens bij stelden en zelf deze keuze misschien nooit zouden maken, voelde ik me wel gesteund in mijn keuze. Geen opmerkingen als ‘Hé, wat saai!’ of ‘Ach, doe niet zou flauw, neem er gewoon ééntje!’. Geen boosheid.

Toen ik het de afgelopen weken vroeg om terug te blikken en naar hun gedachten in die tijd, heb ik wel terug gekregen dat veel van hen dachten dat het een fase was en niet langer zou duren dan een aantal maanden. Maar eerlijk gezegd, zelf heb ik ook genoeg getwijfeld!  



De angst voor de reacties uit mijn omgeving waren dus grotendeels onterecht. Zo blijkt maar weer dat alles in de praktijk (meestal) meevalt! Hoewel ze achteraf toegaven hun bedenkingen te hebben of dachten dat dit toch maar iets tijdelijks zou zijn, hebben ze mij gesteund in mijn ‘gekke fase’, die nu al meer dan een jaar duurt.