Door het vertellen van mijn vrienden en familie was een eerste belangrijke ‘hindernis’ overwonnen. Ik was ondertussen bijna anderhalve maand gestopt met drinken. Bij het normale, dagelijkse leven vond ik het steeds minder moeilijk om de alcohol te laten staan. Maar toen was er de volgende ‘hindernis:’ de bruiloft van mijn beste vriend. Een bijzondere dag, voor hem één van de mooiste uit zijn leven, waar hij mede door de coronacrisis al jaren naar uitkeek. Kon ik het maken om ook hier niet mee te doen? Zou dat voor hem afdoen aan de feestvreugde? Was ik dan een slechte vriendin?

Mijn beste vriend houdt ontzettend van feest, geniet met volle teugen van het leven en daar hoort een drankje voor hem ook zeker bij. In de aanloop naar de bruiloft heb ik mezelf dus ook meerdere keren afgevraagd waar ik mee bezig was, waarom ik dit gekke plan om te stoppen met drinken ook alweer wilde doorzetten. Omdat ik in de weken ervoor op het hoogtepunt zat van de training voor de halve marathon, was het wel makkelijk om de beslissing (wel of niet drinken) op de bruiloft lekker voor me uit te schuiven. Tot aan de halve marathon zou ik in ieder geval niet drinken. Maar toen ik over de finish was gekomen en de dag erna weer een beetje terugkwam op aarde, kwam ook de twijfel weer terug.

Ik wist dat dit ook een manier was van mijn brein om me voor de gek te houden. Alcohol is zo gelinkt aan feest, aan speciale gelegenheden, aan het leven vieren. Waardoor zo’n feest ook meteen een enorme trigger was om toch weer te gaan drinken. Ik besloot dat ik het toch door ging zetten en bedacht me dat het een tikkeltje arrogant was om te denken dat mijn wel of niet drinken heel veel effect zou hebben op zijn beleving van zijn eigen bruiloft. Het ging om immers om hem, niet om mij. Zolang ik daar niet met een lang gezicht zou gaan zitten en de sfeer verpesten uit jaloezie op iedereen die wel mocht drinken dan natuurlijk.

Uiteindelijk brak de grote dag aan. En ik kan je vertellen, ik heb de alcohol bijna niet gemist. Er was zoveel liefde, zoveel blijdschap, goede muziek. Het geluk van het bruidspaar en de gasten zorgden in mijn brein al voor zoveel dopamine dat dat drankje helemaal niet meer nodig was. En ja, ik was eerder moe dan de rest. Ik heb na twee dagen feest daarom besloten om de club maar over te slaan, en het was oké. En naar mijn weten kijkt mijn beste vriend met heel veel geluk terug op die dag en kan hij zelfs nog lachen om de koffie waar ik mee op de dansvloer stond.